Prolog

   W ciemnym zaułku na obrzeżach Londynu rozległ się donośny trzask. Kobieta ubrana w dość niecodzienny strój szybko przemknęła obok kontenerów na śmieci. Starała się poruszać jak najciszej, by nikt nie zwrócił na nią uwagi. W rękach trzymała nieduży przedmiot owinięty w ręcznik. Nagle stanęła i rozejrzała się dookoła, jakby wydawało jej się, że ktoś ją śledzi. Z tylnej kieszeni szaty wyciągnęła cienki, podłużny przedmiot. Ostatni raz spojrzała za siebie i ponownie ruszyła w drogę.
   Po chwili znajdowała się już w niewielkim lasku, tuż obok małego domku. Przykucnęła na ziemi i położyła zawiniątko pod drzewem. Spod miękkiego, błękitnego materiału wychyliły się dwie maleńkie rączki i spróbowały chwycić kobietę za palce. Czarownica błyskawicznie cofnęła rękę, jakby bała się ich dotyku. Czarne, błyszczące oczy, otulone wachlarzem długich rzęs, wpatrywały się w matkę ze zdziwieniem. Kobieta odwróciła wzrok, nie chcąc patrzeć na niemowlaka. Wtem usłyszała szelest dochodzący z krzaków. Ostrożnie podeszła do rośliny, celując w nią różdżką. Szybkim, zdecydowanym ruchem odgarnęła liście i spojrzała na królika zajadającego jakiś korzonek. Mruknęła coś pod nosem i skierowała się wgłąb lasu, oddalając się od domku. Dziecko zaczęło głośno gaworzyć, jakby chciało zawołać matkę. Czarownica rzuciła w stronę malucha przeszywające spojrzenie. Mocnymi krokami zbliżyła się do niemowlaka i pochyliła się nad nim.
- Chcesz wzbudzić we mnie poczucie winy? - zapytała cicho, wpatrując się uparcie w oczy dziecka.
Maluch wybełkotał coś radośnie, jakby chciał potwierdzić jej słowa. Ponownie spróbował złapać matkę za rękę, lecz znów musiał się obejść smakiem. Kobieta poderwała się jak oparzona i odsunęła się na kilka metrów. Spojrzała w niebo i skrzywiła się. Za kilka godzin zacznie świtać, a ona musi załatwić jeszcze parę spraw. Zerknęła ostatni raz na dziecko, które spoglądało na nią szeroko otwartymi oczami.
- Ja nie znam litości - rzekła oschle i deportowała się z charakterystycznym hukiem.
Niemowlak jeszcze przez chwilę próbował dostrzec matkę, lecz w końcu pogodził się z tym, że po prostu zniknęła. Zamknął oczy i pogrążył się w głębokim śnie.

♥♥♥

Prolog, jak prolog. Krótki, mało treściwy i zazwyczaj nudny :3

Mam tylko nadzieję, że was nie zniechęcę do czytania moich wypocin :d

W sumie to tyle :D 
Będę wdzięczna za każde wskazówki, porady, czy choćby krytykę.
Ale bez hejtu ;_;