Rozdział I - "Chcę, by moje życie się zmieniło"

   Słońce powoli wdzierało się do pokoju przez szpary między zasłonami. Jasny, cienki promień delikatnie przesuwał się po świeżej, czystej pościeli. W końcu natrafił na przeszkodę w postaci policzka. Zaspana dziewczynka niechętnie otworzyła oczy i rozejrzała się uważnie. Jej pokój wyglądał pozornie zwyczajnie, jednak coś się w nim nie zgadzało. Czarnowłosa przyjrzała się dokładnie rozmieszczeniu mebli, a jej wzrok spoczął na małym stoliku przy szafie. Na twarzy dziewczynki pojawił się szeroki uśmiech. Jednym susem wyskoczyła z łóżka i rozradowana podbiegła do sporej góry mniejszych i większych paczek. Z niesłychaną radością rozrywała papier do pakowania i z coraz większym zadowoleniem wyciągała z pudełek rozmaite prezenty: książki, ubrania, kolczyki i srebrny zegarek.
    Po obejrzeniu wszystkich podarunków, zeszła po schodach do jadalni. Przy stole siedziała już reszta rodziny - mama, tata i starszy brat Chris.
- Wszystkiego najlepszego z okazji jedenastych urodzin - powiedziała z uśmiechem mama, podsuwając April koszyk z bułkami.
- Oby spełniły się wszystkie twoje marzenia - rzekł tata i przytulił mocno córkę.
Czarnowłosa zamyśliła się na chwilę. Czy ma jakieś marzenia? Nigdy niczego specjalnie nie pragnęła. Umiała cieszyć się nawet z najmniejszych rzeczy. Wystarczało jej, że ma kochającą rodzinę i dach nad głową. Czasami tylko cichutko marzyła, by mieć znajomych, jak jej starszy brat. W szkole uchodziła za dziwadło, ale nie smuciła się zbytnio z tego powodu. Widocznie taki już jej los.
- Żebyś się tylko nie udławiła swoim tortem - powiedział z przesłodzoną miną Chris, grzebiąc w misce z płatkami.
Nie zwracając uwagi na dziwaczne zachowanie brata, jedenastolatka podeszła do olbrzymiego ciasta stojącego na blacie w kuchni. Tata przypomniał jej, by pomyślała życzenie zanim zdmuchnie świeczki. April nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Ma już jedenaście lat, idzie do nowej szkoły, może zacząć wszystko od początku. Spojrzała na kalendarz. Dzień 31 lipca otoczony był wielkim, czerwonym kółkiem. Pod datą widniał wielki napis "11 URODZINY APRIL". Obok ktoś dopisał mniejszymi literami "A kogo to obchodzi?".
- Chcę, by moje życie się zmieniło - pomyślała szybko i zdmuchnęła świeczki. - Na lepsze.
Rodzice zaczęli bić brawo i śpiewać "sto lat".
- Nie zauważylibyście talentu nawet gdyby na was usiadł - mruknął Chris, mieszając mocno już rozmięknięte płatki.
   Nagle piosenkę przerwał donośny hałas dochodzący z salonu. Głos spadającego wazonu i trzepoczących skrzydeł wypełniał całe mieszkanie. Przez otwarte okno do pomieszczenia wleciała brązowo-złota sowa. Dziewczynka cofnęła się parę kroków i z krzykiem wpadła na brata, maczając włosy w mleku. Chłopak poderwał się jak oparzony i zaczął krzyczeć coś o wszawicy. Sowa frunąca obok półki z porcelaną przypadkowo strąciła jeden z talerzy. Tata rzucił się, by ratować zastawę, lecz zbytnio się rozpędził i uderzył głową w ścianę. Po chwili podniósł się, trzymając naczynie i masując sobie intensywnie mózgownicę. Utkwił wściekłe spojrzenie w zwierzęciu, które spoglądało na mężczyznę z miną niewiniątka. Sowa wylądowała tuż przy April i dumnie wysunęła prawą nóżkę z przymocowanym listem. Dziewczynka drżącymi rękami odwiązała wstążkę i rozwinęła kartkę. Wpatrywała się zdziwiona w rodziców, którzy wymieniali porozumiewawcze, smutne spojrzenia. Zaciekawiona zaczęła czytać list na głos.

HOGWART

SZKOŁA

MAGII I CZARODZIEJSTWA

Dyrektor: Albus Dumbledore

(Order Merlina Pierwszej Klasy, Wielki Czar., Gł. Mag,

Najwyższa Szycha, Międzynarodowa Konfed. Czarodziejów)

Szanowna Panno Williams, 

Mamy przyjemność poinformowania Pani, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia. Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pani sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

Minerwa McGonagall

Zastępca Dyrektora

April wpatrywała się oszołomiona w kartkę papieru. Jaka Szkoła Magii i Czarodziejstwa? Przeczytała list jeszcze raz, lecz jego treść wciąż pozostała taka sama.
- To chyba jakaś pomyłka - zapewniła dziewczynka.

- Nie, kochanie, to do ciebie - powiedziała mama siadając na krześle. - Zacznijmy od tego, że istnieje magia. Na całym świecie jest mnóstwo czarodziejów i czarownic.

- Najczęściej dzieci odziedziczają magiczne zdolności po swoich rodzicach. Czasem jednak zdarza się, że w zwykłej, niemagicznej rodzinie rodzi się dziecko obdarzone mocą - wyjaśnił tata.
April miała ochotę parsknąć śmiechem. Magia? Może to jakiś psikus urodzinowy, czy coś w tym stylu? Jednak widząc poważne, smutne miny rodziny, zrozumiała, że to nie są żarty.

- I tak stało się w moim przypadku? - podchwyciła od razu.

Rodzice zawahali się na chwilę, a mama spuściła wzrok.

- Tak - odparł pan Williams z wymuszonym uśmiechem, usiłując być tak przekonującym, jak tylko się da.

April spojrzała z niedowierzaniem na ojca. Czy on uważa ją za głupią? Postanowiła jednak nie drążyć tematu i udawać niezbyt błyskotliwą.

- Każdy czarodziej lub czarownica w wieku jedenastu lat trafia do Szkoły Magii i Czarodziejstwa - kontynuował mężczyzna.

- Pewnie zauważyłaś różne dziwne zdarzenia, które dzieją się zawsze w twojej obecności? - zagadnęła mama.

- Tak, ale... - zaczęła dziewczynka, lecz przerwał jej głośny trzask drzwi od pokoju Chrisa.

- Jutro pojedziesz na zakupy - oznajmiła kobieta, udając, że nic się nie stało.

Tata wcisnął jedenastolatce sakiewkę z monetami. Czarnowłosa spojrzała ze zdziwieniem na pieniądze.

- Pieniądze czarodziejów - wyjaśnił krótko mężczyzna. - Na więcej nas nie stać, musi ci tyle wystarczyć.

April sama nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony rozpierała ją bezgraniczna i niczym niezmącona radość na samą myśl o magii, lecz z drugiej - musiałaby zostawić wszystko, by pojechać do Hogwartu. Dręczyła ją jednak jeszcze jedna kwestia.
- Jesteście czarodziejami?
- Nie - odparł spokojnie tata.
- Więc skąd wy to wszystko wiecie? - zapytała.
Mama odwróciła głowę w drugą stronę, by córka nie zobaczyła łez w jej oczach. Mąż objął kobietę ramieniem i delikatnie poklepał po plecach.  
- Kiedy indziej, kochanie - powiedział cicho. 

♥♥♥

Wiem, że tragedia ;_; Przepraszam was :c

Niestety, mam teraz tak dużo nauki, że nie wyrabiam ze wszystkim... Testy całoroczne - najgorsze zło świata :c

 Na dodatek wypadają mi włosy :c Jest tu jakiś Dr. House z dobrymi radami? xD

Piszcie, jak są jakieś błędy (pewnie głównie interpunkcja i powtórzenia ;_;)

Mam do was pytanie - usunąć muzykę z bloga, czy zostawić?

I jeszcze jedna bardzo ważna sprawa - macie pomysł na prezent urodzinowy dla koleżanki? :P Bo idę w czwartek, a pomysłów brak :x

Dobra, ja tu piszę i piszę, a obiad sam się nie zje :o

Będę wdzięczna za wszystkie rady, wskazówki, krytykę ^^